31.10.2008-02.11.2008_BOOZE Cooperativa_57 Kolokotroni str. Athens
Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει
Tijana Prodanović
Nτοκιμαντέρ – κολάζ εμπνευσμένο από το ποίημα του Σικελιανού ΣΤ’ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ
Ένα μωρό και ένας αρχηγός.
Μία οικογένεια και ένας λαός.
Ένας σταυρός και ένα σφυροδρέπανο.
Ένας πρόεδρος και μια τραγουδίστρια.
Μία ξένη και μια σφραγίδα.
Μία ζωή και ένας θάνατος.
Ποιος μεγαλώνει, ποιος γερνάει;
Ποιος κλαίει, ποιος γελάει;
Ποιος φωνάζει, ποιος τραγουδάει;
...ποιος ζει, ποιος πεθαίνει!
Ημερολόγια Γυναικών / Women's Diaries
Το Ημερολόγια Γυναικών είναι ένα συλλογικό δημιουργικό ντοκιμαντέρ. Ξεκίνησε από μια ιδέα της Μαρίας Πεσλή και πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα πέντε γυναικών μεταναστριών από την Αλβανία, τη Λευκορωσία και τη Σιέρα Λεόνε, οι οποίες συμμετείχαν ενεργά σε όλα τα στάδια της παραγωγής, με την σκηνοθετική επίβλεψή της. Το βίντεο, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις των Aferdita Zako, Manjola Milla, Emiriona Milla, Svetlana Blakhina και Lauretta Macauley, γυναικών που τα τελευταία 10-20 χρόνια ζουν στην Ελλάδα, ανασυνθέτει σκέψεις και συναισθήματα της καθημερινότητάς τους, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει και να εξωτερικεύσει στοιχεία της ταυτότητάς τους (εθνική, κοινωνική, έμφυλη) έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται μακριά από την χώρα καταγωγής τους.
Η δομή του βίντεο είναι σπονδυλωτή και αποτελείται από τις παρακάτω ενότητες:
Η πρώτη ιστορία με τίτλο ‘Το όνομά μου’, που η Aferdita Zako έγραψε και αφηγείται, αναφέρεται στο συμβολικό νόημα του ονόματος Αφερντίτα στα Αλβανικά και στη σύνδεσή του με την αυγή μιας καινούργιας μέρας και της ζωής γεμάτης φως. Γυρισμένο από την ίδια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της Αθήνα – Τίρανα με λεωφορείο.
Η δεύτερη ιστορία με τίτλο ‘Η δουλειά μου’, που έγραψε και αφηγείται η Manjola Milla μιλά για το πόσο σημαντική είναι η δουλειά για τους ξένους και τους μετανάστες. Με συνεντεύξεις από συναδέλφισσές της κάνει αστεία για τα εισοδήματά τους και βιντεοσκοπεί το χώρο που δουλεύει ως μαγείρισσα.
Η τρίτη ιστορία με τίτλο ‘Η εμφάνισή μου’ που έγραψε η 14χρονη έφηβη Emiriona Milla, αναφέρεται στη σημασία που δίνουν οι έφηβοι στη μόδα και το στυλ. Παίρνοντας συνέντευξη από δύο συμμαθήτριές της μιλά για το πώς ένα συγκεκριμένο στυλ τη βοήθησε ως ξένη να ενταχθεί κοινωνικά σε παρέες εφήβων.
Η τέταρτη ιστορία με τίτλο ‘Η άδεια διαμονής μου’ που έγραψε και αφηγείται η Svetlana Blakhina περιγράφει πως ένας ξένος αντιμετωπίζει διάφορα γραφειοκρατικά προβλήματα κατά την έκδοση της άδειας διαμονής. Γυρισμένη στο κέντρο της Αθήνας, ο φακός συλλαμβάνει την πολυπολιτισμική έκρηξη της πόλης που χρησιμεύει ως καμβάς για την εξέλιξη της αφήγησης.
Women’s Diaries is a collaborative creative documentary. Based on an original concept of Maria Pesli, it was made by a team of migrant women from Albania, Belarus and Sierra Leone who actively participated in all production phases under her directions. The video, employing the personal narrations of Aferdita Zako, Manjola Milla, Emiriona Milla, Svetlana Blakhina and Lauretta Macauley, who live in Greece the last 10-20 years, recomposes thoughts and feelings of their daily living, in an effort to draw upon and express aspects of their identity (national, social, gender) as the latter is being shaped miles away from their native countries.
The video consists of the following stories:
The first story titled ‘My name’ narrated and filmed by Aferdita Zako refers to the symbolic meaning of her name ‘Aferdita’ which in her native language (Albanian) connects to the dawning of a new day and the life full of light. A return journey to Tirana by coach offered the visual context upon which her narration unfolds.
The second story titled ‘My work’ narrated and filmed by Manjola Milla and her son, speaks of the significance of work for foreigners and immigrants. Working as a cook Manjola Milla interviews her colleagues at work and makes jokes about their incomes.
The third story titled ‘My look’ is narrated and filmed by 14 year old adolescent Emiriona Milla daughter of Manjola. She interviews two fellow students about fashion and speaks of the importance of style as a means for social inclusion.
The forth story titled ‘My residence permit’ narrated and filmed by Svetlana Blakhina refers to the problems caused by the bureaucracy during the process of residence permit application. Shot in the centre of Athens it captures the multiculturalism burst of the city and uses it as a canvas upon which the narration develops.
Η δομή του βίντεο είναι σπονδυλωτή και αποτελείται από τις παρακάτω ενότητες:
Η πρώτη ιστορία με τίτλο ‘Το όνομά μου’, που η Aferdita Zako έγραψε και αφηγείται, αναφέρεται στο συμβολικό νόημα του ονόματος Αφερντίτα στα Αλβανικά και στη σύνδεσή του με την αυγή μιας καινούργιας μέρας και της ζωής γεμάτης φως. Γυρισμένο από την ίδια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της Αθήνα – Τίρανα με λεωφορείο.
Η δεύτερη ιστορία με τίτλο ‘Η δουλειά μου’, που έγραψε και αφηγείται η Manjola Milla μιλά για το πόσο σημαντική είναι η δουλειά για τους ξένους και τους μετανάστες. Με συνεντεύξεις από συναδέλφισσές της κάνει αστεία για τα εισοδήματά τους και βιντεοσκοπεί το χώρο που δουλεύει ως μαγείρισσα.
Η τρίτη ιστορία με τίτλο ‘Η εμφάνισή μου’ που έγραψε η 14χρονη έφηβη Emiriona Milla, αναφέρεται στη σημασία που δίνουν οι έφηβοι στη μόδα και το στυλ. Παίρνοντας συνέντευξη από δύο συμμαθήτριές της μιλά για το πώς ένα συγκεκριμένο στυλ τη βοήθησε ως ξένη να ενταχθεί κοινωνικά σε παρέες εφήβων.
Η τέταρτη ιστορία με τίτλο ‘Η άδεια διαμονής μου’ που έγραψε και αφηγείται η Svetlana Blakhina περιγράφει πως ένας ξένος αντιμετωπίζει διάφορα γραφειοκρατικά προβλήματα κατά την έκδοση της άδειας διαμονής. Γυρισμένη στο κέντρο της Αθήνας, ο φακός συλλαμβάνει την πολυπολιτισμική έκρηξη της πόλης που χρησιμεύει ως καμβάς για την εξέλιξη της αφήγησης.
Women’s Diaries is a collaborative creative documentary. Based on an original concept of Maria Pesli, it was made by a team of migrant women from Albania, Belarus and Sierra Leone who actively participated in all production phases under her directions. The video, employing the personal narrations of Aferdita Zako, Manjola Milla, Emiriona Milla, Svetlana Blakhina and Lauretta Macauley, who live in Greece the last 10-20 years, recomposes thoughts and feelings of their daily living, in an effort to draw upon and express aspects of their identity (national, social, gender) as the latter is being shaped miles away from their native countries.
The video consists of the following stories:
The first story titled ‘My name’ narrated and filmed by Aferdita Zako refers to the symbolic meaning of her name ‘Aferdita’ which in her native language (Albanian) connects to the dawning of a new day and the life full of light. A return journey to Tirana by coach offered the visual context upon which her narration unfolds.
The second story titled ‘My work’ narrated and filmed by Manjola Milla and her son, speaks of the significance of work for foreigners and immigrants. Working as a cook Manjola Milla interviews her colleagues at work and makes jokes about their incomes.
The third story titled ‘My look’ is narrated and filmed by 14 year old adolescent Emiriona Milla daughter of Manjola. She interviews two fellow students about fashion and speaks of the importance of style as a means for social inclusion.
The forth story titled ‘My residence permit’ narrated and filmed by Svetlana Blakhina refers to the problems caused by the bureaucracy during the process of residence permit application. Shot in the centre of Athens it captures the multiculturalism burst of the city and uses it as a canvas upon which the narration develops.
Film noir
Μαρίνα Λαγού
Μαρίτα Σκανδάλη
Σε μια κοινωνία θεάματος το Video Art « Film Νoir» της ομάδας Laska αφηγείται με τρεις παράλληλους τρόπους, με λόγο, με ήχο και με εικόνα, μια «προσωπική» ιστορία του θεατή του μεταμορφώνοντάς τον σε συνένοχο μια παράξενης εμπειρίας παιχνιδιού, του «αληθινού» και της «πραγματικότητας». .. στο μεταίχμιο του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου, σε μια ψευδαισθητική αλλαγή διαστάσεων και αφηγήσεων. Εκεί που όλα μπορεί να είναι …μαύρα
Injection or 5ml of relaxing medicine
.JPG)
φωτογραφία/σύνθεση:Δήμητρα-Σοφία Πατσιλινάκου
μουσική:Μάκης Παπασημακόπουλος
τεχνική:kineograph
διάρκεια:5'
Μια ενισχυμένη δόση νοβοκαϊνης για μια οδοντιατρική επέμβαση ρουτίνας, βυθίζει την ηρωίδα σε ένα παραισθησιακό ταξίδι… Ο γιατρός παίρνει το ρόλο του θύτη και η ασθενής, του ανήμπορου θύματος. Χαμένη μέσα στην αποσπασματικότητα των αναμνήσεων που ανακαλεί, βιώνει την προσωπική της ασυνέχεια και έρχεται αντιμέτωπη με καταπιεσμένα συναισθήματα: το φόβο, την αγωνία, την αίσθηση του ανικανοποίητου, τη νοσηρή απόλαυση, τον έρωτα και το θάνατο(…) Μετά από μια διαδικασία ακούσιας, εσωτερικής ενδοσκόπησης - κάτω πάντα από ένα βλέμμα ελέγχου και κλινικής υπεροψίας - τελικά κατακτά τη λύτρωση…
Η δομή και το περιεχόμενο του εν λόγω έργου, έχει επιρροές από το έργο του σουρεαλιστή γλύπτη Hans Bellmer (La Poupee) και επιχειρεί να προβάλλει τις ιδέες της αποσπασματικότητας και του κατακερματισμού του σώματος και κατ’ επέκταση του ανθρώπινου ψυχισμού. Πρόκειται για ένα "Κineograph" ή πιο απλά μια σειρά φωτογραφιών που με γρήγορη εναλλαγή τους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση συνεχούς κίνησης.
Το ναυάγιο
Κουκοφίκης Χρήστος
.........è il naufragar mi piace in questo mar........
Infinito di Leopardi
Μια φωτογραφία -αυτή ενός ναυαγίου- ακολουθεί τον ήρωα παντού σε ότι και αν κάνει κατά την διάρκεια της ζωής του και του θυμίζει, πέρα από την ιδιαίτερη πατρίδα του, αγαπημένα πρόσωπα, επιθυμίες, πάθη και όνειρα που έκανε όταν ήταν μικρό παιδί. Η ζωή του στην σύγχρονη πόλη πια, τον φέρνει αντιμέτωπο με μια σειρά άλλων προβλημάτων που έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις, την αποξένωση, τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής και τον αμείωτο ανταγωνισμό. Έτσι λοιπόν ο Στρατής, αυτό είναι το όνομα του κεντρικού ήρωα, «υψώνει» το ανάστημα του μπροστά στη διπροσωπία, το ψέμα και την υπεροψία των ανθρώπων του σήμερα και μέσω μιας «κατάθεσης» ψυχής, τολμά να ονειρεύεται, να ελπίζει και να υπερασπίζεται τα θέλω και τις αξίες του στη ζωή.
The shipwreck
A photograph of a shipwreck, follows the main character everywhere and whatever he does in the course of his life, reminding him of his home town, loved ones, desires, dreams and passions he had when he was just a little child.Now, living in a modern city he faces many problems, like with human relationships, alienation, fast life and relentless competition. So, Stratis, and this is how our central character is called, “ascends” above the double standards, lies and arrogance of the people today and through the openness of his soul, he still dares to dream, hope, defends what he believes in and cherishes his life values.
Μνήμη
Αλεξανδροπούλου Βερίνα
Κακαβά Ευαγγελία
Η "Μνήμη" του Καβάφη ήταν η αφορμή.
Η μνήμη ως κινητήρια δύναμη για ζωή,
η φθορά των θνητών,
το τραγικό της απώλειας,
η σύγχυση χρόνων και κόσμων ήταν η έμπνευση.
Η τραγική ηρωίδα είναι μια μάνα που ξαφνικά έχασε τη μονάκριβη κόρη της,
Η μνήμη ως κινητήρια δύναμη για ζωή,
η φθορά των θνητών,
το τραγικό της απώλειας,
η σύγχυση χρόνων και κόσμων ήταν η έμπνευση.
Η τραγική ηρωίδα είναι μια μάνα που ξαφνικά έχασε τη μονάκριβη κόρη της,
γιατί εκείνη ένα βράδυ πέρασε το όριο ταχύτητας και συνάμα το όριο της ζωής της.
Η μάνα αρνείται πεισματικά να δεχθεί τούτη την απώλεια και παλεύει με το δικό της τρόπο να μεταφέρει το παρελθόν στο παρόν ζώντας μετέωρη κάπου άνάμεσα...
Η μάνα αρνείται πεισματικά να δεχθεί τούτη την απώλεια και παλεύει με το δικό της τρόπο να μεταφέρει το παρελθόν στο παρόν ζώντας μετέωρη κάπου άνάμεσα...
Με βλέμμα κενό και μια σακούλα γεμάτη πράματα που αγαπά η ίδια και η κόρη της ακολουθεί τις παλιές της συνήθειες, δίχως να έχει απαρνηθεί ούτε μία από αυτές...κάθε μέρα φτιάχνει το αγαπημένο κέηκ του παιδιού της και της το προσφέρει ακόμη και όταν βαθιά μέσα της γνωρίζει πως εκείνη δεν μπορεί πια να το γευτεί.
Χωρίς συνομιλητή απέναντί της, η μάνα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μονολογεί, απευθυνόμενη στο σπλάχνο της και τελικά να της αποκρίνεται μια παγωμένη σιωπή...
Ένας μονόλογος "απαντά" σε όλα τα λεπτά του θεατρικού...
Το παραλήρημα μιας μάνας "απαντά" στα αισθήματα κάθε μάνας σε μιαν αντίστοιχη θέση...
Η περιπλάνηση μεταξύ "φανταστικού" και πραγματικού κόσμου "απαντά" σε κάθε προσωπική αναζήτηση...
Μαρία Νεφέλη
(Σκηνικό ποίημα)
Ελένη Μητσακάκη
Η Μαρία Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη είναι ένα κείμενο, το οποίο από τον ίδιο τον ποιητή χαρακτηρίζεται ως «σκηνικό ποίημα». Με δεδομένη αυτή την αναφορά, θα επιχειρηθεί η σκηνική αναπαράσταση μέρους του κειμένου με τη συμβολή 2 ηθοποιών και τη χρήση video.
Ελένη Μητσακάκη
Η Μαρία Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη είναι ένα κείμενο, το οποίο από τον ίδιο τον ποιητή χαρακτηρίζεται ως «σκηνικό ποίημα». Με δεδομένη αυτή την αναφορά, θα επιχειρηθεί η σκηνική αναπαράσταση μέρους του κειμένου με τη συμβολή 2 ηθοποιών και τη χρήση video.
Ο Δαίμονας
Πωλίνα Γουρδέα
Κωνσταντίνος Ιωαννίδης
Ιωάννης Παπαϊωάννου
Η ιστορία μας βασίζεται σε ένα ποίημα του Λέρμοντωφ που λέγεται Ο Δαίμονας. Είναι ένα ποίημα αλληγορικό και συμβολικό, με εικόνες που παρουσιάζουν τη μελαγχολική μόνωση του ίδιου του ποιητή, ο οποίος ταυτίζεται με τον ήρωα του έργου, τον Δαίμονα. Το ποίημα «Δαίμονας» ανήκει στη νεανική ηλικία του Λέρμοντωφ (1829) και το ξαναδούλεψε μεγαλύτερος, διασκευάζοντας το τρείς φορές.
Η ταινία που θα φτιάξουμε είναι η εικονοποίηση ενός ονείρου δύο ανθρώπων. Οι ονειρευόμενοι, ένα αγόρι (Κώστας Μητράκας) κι ένα κορίτσι (Πωλίνα Γουρδέα), θα είναι αυτοί που θα «βλέπουν» την ιστορία να εξελίσσεται. Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας αναρχικός νέος ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του την «ερημιά». Ο αναρχικός μας είναι ένας τύπος που ποτέ δεν μπόρεσε ν’ απαλλαγεί από την απαισιοδοξία της μοναξιάς, επειδή η φύση του είχε βαθιά μέσα της τον σπόρο της απελπισίας, όπως και η φύση του Δαίμονα στο ποίημα του Λέρμοντωφ. Έτσι λοιπόν, ο αναρχικός θα έρθει αντιμέτωπος στις διάφορες σκηνές με την ίδια του τη φύση και με το ανεκπλήρωτο της ζωής του όνειρο, την προσέγγιση της ετερότητας (Ταμάρα = αγνή ομορφιά – έρωτας). Η συνάντηση του αναρχικού με το απολύτως άλλο, την Ταμάρα, θα τον οδηγήσει στην αναγνώριση του εαυτού του. Ο αναρχικός μας θα έρθει αντιμέτωπος με την ύπαρξη του και την μοναξιά του.
Η πλοκή μας χωρίζεται σε σκηνές - στάδια που αποσκοπούν να δείξουν την ονειρική διάσταση αυτής της προσπάθειας, όπως επίσης, και την ψυχική κορύφωση στο τέλος του έργου. Με βάση τον λόγο του Λέρμοντωφ στο συγκεκριμένο ποίημα θα εξελίσσονται και οι σκηνές μας. Ο αναρχικός σε αυτές τις σκηνές έρχεται αντιμέτωπος με την ερημιά της εποχής του και κατ’επέκταση με τον ίδιο του τον εαυτό και την απελπισία του. Η σκηνή της διάβασης, η σκηνή του ποταμού, η σκηνή του Μπαρ, η σκηνή του Δαιμονισμού-Haunted Stage, η σκηνή του φιλιού και η σκηνή του καθρέφτη ολοκληρώνουν αυτό το ονειρικό ταξίδι στη μοναξιά αυτού του πλάσματος που πρωταγωνιστεί. Στο τέλος αυτής της διαδρομής όλα θα σβήσουν, όπως σβήνουν τα όνειρα της νύχτας την ώρα που ξημερώνει...
DEMON
Realisation by Polina Gourdea, Constantine Ioannidis and John Papaioannou
This short film based on Lermnontov's poem "The Demon" is a fairly symbolic poem that represents author's isolation after depressiveness. Demon was written at his early age (1829) and reprocessed later on for three times.
The film you're about to see is a visualisation of two people's dream. They both dream of the same story in its progression. The main character is a young anarchist that faces his own loneliness. He is that type of a man that never escaped the pessimism of his loneliness, due to his own very nature that keeps the despair hidden deep inside. Just like demon's nature in Lermontov's poem. This young man will face throughout the film his own very nature and his unfulfilled dream; the reapproachement of otherness (Tamara= beauty and love). The approach of the other will certainly lead him in the reapproachement of his self.
The plot, divided into scenes, intends to represent this "dreamy" dimension of main's character effort, as well as the psychical culmination in the end of the film. The whole story and film's scenes are based on the words of Lermontov as in his poem. The main character of the film is up against his current alienation and furthermore against his own loneliness. The scene of the underground road passage, the scene by the river, the scene in the bar, the scene of the posession/haunted stage, the scene of the giving kiss, the scene with the mirror fulfills this "dreamy" trip to the main character's loneliness. By the end of this journey everything will go off just like in "real life" dreams by the early sunrise.
Έρως ανυπόφορος
Ελένη Ανδρεάδου
Στέλλα Παρασχά
Βάσια Ρούσσου
Καλλιόπη Χαραλαμπάκη
Η ταινία εμπνέεται από το ποίημα του Καβάφη "Ο Δεκέμβρης του 1903" και έχει ως κεντρικό θέμα τον ανικανοποίητο έρωτα, προσεγγιζόμενο μέσα από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Οι ήρωες –δύο γυναίκες και ένας άντρας – βιώνουν το τέλος των καταδικασμένων ειδυλλίων τους και θυμούνται, πονούν ή κρατούν μόνο ό,τι μικρό ως δώρο τους δόθηκε. Ο έρωτας ξαναζωντανεύει μέσα από τις αναμνήσεις τους. Το τρίτο πρόσωπο, ο φόβος, τα ταμπού αποτελούν κατά περίσταση τροχοπέδη στην πραγματοποίηση του ονείρου τους. Και οι τρεις ιστορίες εκτυλίσσονται στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο σαν σε παράλληλες διαστάσεις ή παράλληλα σύμπαντα, δίνοντας την κοινότοπη, αλλά όχι κάθε φορά λιγότερο αιχμηρή διάσταση μιας ερωτικής ιστορίας που φτάνει σε αδιέξοδο.
Στέλλα Παρασχά
Βάσια Ρούσσου
Καλλιόπη Χαραλαμπάκη
Η ταινία εμπνέεται από το ποίημα του Καβάφη "Ο Δεκέμβρης του 1903" και έχει ως κεντρικό θέμα τον ανικανοποίητο έρωτα, προσεγγιζόμενο μέσα από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Οι ήρωες –δύο γυναίκες και ένας άντρας – βιώνουν το τέλος των καταδικασμένων ειδυλλίων τους και θυμούνται, πονούν ή κρατούν μόνο ό,τι μικρό ως δώρο τους δόθηκε. Ο έρωτας ξαναζωντανεύει μέσα από τις αναμνήσεις τους. Το τρίτο πρόσωπο, ο φόβος, τα ταμπού αποτελούν κατά περίσταση τροχοπέδη στην πραγματοποίηση του ονείρου τους. Και οι τρεις ιστορίες εκτυλίσσονται στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο σαν σε παράλληλες διαστάσεις ή παράλληλα σύμπαντα, δίνοντας την κοινότοπη, αλλά όχι κάθε φορά λιγότερο αιχμηρή διάσταση μιας ερωτικής ιστορίας που φτάνει σε αδιέξοδο.
Τα ενδύματα
Γεωργία Σακκά
Ελένη Μητσακάκη
Ιωάννης Τζώρτζης
Ένα σχόλιο για το χρόνο που περνά όχι ανώδυνα καθώς εγγράφεται πάνω μας, εξωτερικά και εσωτερικά. Η θλίψη γι’ αυτό που περνά αλλά και η χαρά για ό,τι ζήσαμε και μας καθόρισε ή μας καθορίζει ακόμα. Η ήρεμη αποδοχή και η συμφιλίωση με το πέρασμα του χρόνου, η συμφιλίωση με τη γιορτή που συνεχίζεται και χωρίς εσένα.
Ελένη Μητσακάκη
Ιωάννης Τζώρτζης
Ένα σχόλιο για το χρόνο που περνά όχι ανώδυνα καθώς εγγράφεται πάνω μας, εξωτερικά και εσωτερικά. Η θλίψη γι’ αυτό που περνά αλλά και η χαρά για ό,τι ζήσαμε και μας καθόρισε ή μας καθορίζει ακόμα. Η ήρεμη αποδοχή και η συμφιλίωση με το πέρασμα του χρόνου, η συμφιλίωση με τη γιορτή που συνεχίζεται και χωρίς εσένα.
Μαζί
Δημήτριος Νάκος
Έφη Κυπριανίδου
Η Τασία και ο Λουκάς είναι δύο άνθρωποι που κουβαλούν το βάρος του παρελθόντος. Ζουν ο καθένας στον δικό του κόσμο, που με τους δικούς τους όρους έχουν πλάσει. Δύο άνθρωποι εκ δια μέτρου αντίθετοι σε μία πορεία που θα τους οδηγήσει σε ένα κοινό σημείο, που θα τους οδηγήσει μαζί. Πρόκειται για μία ιστορία σχετικά με την πίστη, την πραγματικότητα, τη φαντασία, την ανάσταση.
Εμπνευσμένο απο το ποίημα του Άγγελου Σικελιανού, Στου Οσίου Λουκά το μοναστήρι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
